حالم شبیه دلهره ی حین امتحان است

که می دانم مراقب سنگدل

هر آن

ورقه ام را به زور از دستم می گیرد

و من هاج و واج

پریشان و منقلب

فریاد می زنم

من می توانم

وقت بدهید

من همه را بلدم

وقت می خواهم

و مراقب با خونسردی

با ورقه ی من در دست

از در سالن خارج می شود...

بعضی غروب ها

دست کودکی هایم را می گیرم

و می برمش به همان شهر بازی

که در آن سوی بلوغ متروک است

چقدر گناه باریده

تاب زنگ زده چه صدای ناموزونی می دهد

و مثل نگاه های وجدان

بیگانه است با پوستم

چشمانت چه گستاخانه

دست در گلوی احساسم انداخت

در آن پریروز کبود

قلبم برگهایش را

زیر پای پاییزیت نمی ریزد

تکانش نده دیگر

راستش نمی خواهم در این میدان باشم

امّا این ازدحام بی منطق

مرا به زور می راند

و می برد به سوی آن خطّ ظالم

دیر وقت است و سپیده دور

و پر کرده اند آسمانم را

ابرهای سیاه و تاریک

و چه سخت است

انتظار پایان