GHOOYETANHAneveshteha |
همیشه های من
همیشه از جایی که اصلا فکرش را نکرده ام ضربه خورده ام
همیشه ضربه ای که از نزدیک ترین کسانم خورده ام ویرانگر تر بوده است
همیشه در ویرانه های روحم ضجه زده ام
همیشه ضربه ای بوده که دوباره ویرانم کند
همیشه زیر آوار ناجوانمردی گرفتار شده ام
همیشه با چنگ و دندان خود را از زیر آوار بیرون کشیده ام
همیشه های زندگی تا همیشه با منند دیگر این را می دانم و
هرگز این همیشه ها را فراموش نمی کنم دشمن در خانه
چه کنم که دشمنم در خانه است
این جهان در چشم من ویرانه است
سالها با رنچ و محنت ساختــــــم
به امید سرفرازی که افسانه است
من شکستم در خودم ای عاقـلان
هر که بیند گویدم دیوانـــــــه است
خرد کرد روح مرا تکــــــــــــدانه ام
با پلیدان همدمی رندانـــــــه است
آبروی عشق را بر بــــــــــــــاد داد
کاخ امیدم دگـــــــــــــر ویرانه است
از صبوری ذرّه ای در من نمــــــاند
آتش او شد عمر من پروانـــه است
تا قیامت نگذرم از جــــــــــــــور او
بر من معصوم ظالمی جانانه است
فکر باطل
فکر می کردم آدم شده ام
باز فهمیدم که
تا این دنیا دنیاست
نمی توانم آدم شوم
من شکننده تر از آنم که
بتوانم آدم باشم
آدم ها نمی شکنند
فرو نمی ریزند
آدم ها می شکنند
فرو می ریزند!
صبر
صبربر مصیبت
سخت ترین پرده ی نمایش زندگی است
که همه ی ما باید آن را بازی کنیم
عجیب است !
ممکن است انسانی حتی
یک پرده ی خوش هم نداشته باشد
ولی امکان ندارد
کسی وارد صحنه ی دنیا شده
بتواند این پرده را بپیچاند !!
ادامه مطلب بی تفاوت باش
وقتی دیدی در یکی از بن بست های خیابان زندگی بیچاره ای را در کنج دیوار یلند نا امیدی خفت کرده اند بی تفاوت باش ! هنگامی که در یکی از خانه های امن زندگی شاهد شکنجه شدن پیرزنی با تیغ نگاه و زبان نزدیک ترین کسانش بودی بی نفاوت باش ! هر گاه در تاریک ترین و هراسناک ترین گوشه ی حیاط زندگی کودکی را دیدی که با تنی زخمی از جور بزرگان به خود می پیچد بی تفاوت باش ! بی تفاوت باش تا از زندگیت !!! لذت ببری ...
فقط یک خیز !
باز دیر کردم و قطار به راه افتاد ... و من این بار می دوم می دوم و می دوم تا به آن برسم فقط یک خیز بزرگ یک خیز تا سوار شوم و روی جریان صاف ریل ها سر بخورم وقت ندارم
حالم شبیه دلهره ی حین امتحان است که می دانم مراقب سنگدل هر آن ورقه ام را به زور از دستم می گیرد و من هاج و واج پریشان و منقلب فریاد می زنم من می توانم وقت بدهید من همه را بلدم وقت می خواهم و مراقب با خونسردی با ورقه ی من در دست از در سالن خارج می شود... گناهکار
بعضی غروب ها دست کودکی هایم را می گیرم و می برمش به همان شهر بازی که در آن سوی بلوغ متروک است چقدر گناه باریده تاب زنگ زده چه صدای ناموزونی می دهد و مثل نگاه های وجدان بیگانه است با پوستم |
درباره وبلاگ
به وبلاگ من خوش آمدید نویسندگانآخرین پست هاپیوندهای روزانهآرشیو ماهانهپیوندها
سایت آوازک
دیگر امکانات
طراح قالب: آوازک |
تبادل
لینک هوشمند
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: