GHOOYETANHAneveshteha |
کمدم دیگر جا ندارد
در این بهار می خواهم دستهایم را در باغچه بکارم تا از هر انگشتم درختی بروید! درخت فراموشی درخت پوست کلفتی درخت بی خیالی درخت چشم پوشی درخت مهربانی درخت سازش درخت سکوت درخت ندیدن درخت نشنیدن درخت پیشرفت می خواهم لباس هایم را جدا جدا روی درخت هایم بیاویزم کمدم دیگر جا ندارد
جاده
سر خیابان تابلوی یک طرفه نصب بود او نمی توانست بفهمد همه جا پر از تابلوهای توقف ممنوع بود نمی توانست بایستد می خواست زودتر برسد نمی شد تندتر برود چه باید کرد؟ نباید تصادف کند راه بندان می شود باید فاصله ها را حفظ کند باید برود و برود تا به جاده برسد باید وسیله ی بهتری بخرد جاده خطرناک تر است در آنجا سرعت بیشتر می شود در جاده نباید خوابش ببرد باکش هم باید پر باشد می تواند سبقت بگیرد اما مجاز جاده نا امن است دیگر سرعت با خودش است می تواند هر وقت خواست بایستد و هر وقت خواست تندتر برود جاده این است چراغها یک در میان خاموش و شب طولانی است اما می داند که همیشه "خدا در پیش است"
قوی تنها
قوی تنها در ابهام دریاچه سنگین و سنگین تر می شود پیچک های وحشی دریاچه پاهایش را به بند کشیده و مانع پروازش می شوند قوی تنها از طوفان نمی ترسد از تمساح و کوسه و عقاب هم نمی ترسد قوی تنها را فقط بی مهری و دورویی قوهای دیگر از پا می اندازد کاش می شد...
کاش می شد نغمه ها را رنگ زد من از تکرار روز و شب به توان حادثه از فریاد سکوت در هیاهوی خلوت خاموش نومیدی از ویرانگری عصیان خسته ی دلی در بند از دربدری دل شکسته ی عاشق بی چیز نمی گویم من از خفقان فریاد از آرامش مضحک افراد آرایش اجساد از سامان دل فرهاد نمی نالم می بارم کاش می شد نغمه ها را رنگ زد یکرنگی
این چه دنیایی است خدایا! می گویند خوش بین باش و از سکوی بلند زندگی به استخر خالی دنیا مثبت نگاه کن! می گویند با گذشت باش و به روحت بگو کسانی راکه قلبت را تکه پاره کرده اند ببخشد می گویند چشمانت را ببند و واقعیات را نبین می گویند گوشهایت را ببند و حقایق را نشنو ا ما نمی گوینددرست باش و درستی را اندیشه کن نمی گویند انسان باش و انسانیت بخواه! تولد
باز هم خسته از زندگی روزی دیگر را شروع کرده سایه ی فرسوده ام رابر تن خسته ام می آویزم در کنار دیوار بلند سرنوشت می ایستم سایه ی دیوار از سایه ی من سیاه تر است و سایه ام در سیاهی آن محو شده آسمان قلبم پوشیده از ابر است و تازیانه های نامردمی آن ها را به هر سو می برد رعد و برق بی کسی وجودم را می لرزاند و سیل ویرانگر تنهایی زندگیم را می شوید بگذار سیل خاکهای آلوده از دو رویی ها را بشوید و با خود ببرد من از بستر زندگی از چله ی سالیان دوباره برمی خیزم و همه جا را روشن می کنم دوست من کیست؟
دوست من تنهایی من است که با من می نشیند و ساعتها تحملم می کند دوست من بیکسی من است که همیشه با من است و تا همیشه با من می ماند دوست من دست خسته و دردمند من است که برایم همه کار می کند و درد مانع خدمت او به من نمی شود دوست من چشم من است که همه چیز را آن چنان که هست به من نشان می دهد دوست من گوش من است که با تیزی همیشه درست ترین چیزها را برایم می شنود دوست من پای من است که مرا در رفتن به هر جایی یاری نمی کند دوست من قلب شکسته و زخم خورده ی من است که با صد زخم کاری هنوز هم فقط برای من می تپد و بالاخره تنها دوست واقعی من خدای من است که هیچگاه مرا تنها نگذاشت روح سرکش
نگاه می کنم و نمی بینم گوش می دهم و نمی شنوم حرف می زنم ولی گیجم با همه هستم ولی تنهایم نمی دانم نمی دانم چه می خواهم جسم خود را می بینم که در سیلاب حوادث می غلطد و به پیش می رود می رود تا کجا؟ نمی دانم نمی دانم چه می خواهم پس روح من کو؟ روح نایافتنی روح نا دیدنی را چطور پیدا کنم ؟ روح سرکش و طاغیم را به کدام حصار در بند کشم؟ غربت
در پناه چشمانی مهربان در آغوش نگاهی آرام بخش بی هیچ تشویشی چون پرنده ای می خواندم و اکنون در این غمزمان و غربت بالهای دردناک از حماقتم را بر قفس سینه می کوبم بلکه از دست خود پرواز کنم امید
سیل اندوه است که هر دم ویران می کند زندگی را و این ماییم که باز هم با مصالح امید آن را می سازبم اما تا به کی؟ زخمهای دیرین
از دریچه های خاطره بوی گند می آید بوی تعفن زندگی در فاضلابهای ذهن جاریست دیگر آن شهر شاد بی خیالی نیستم به شهری دودگرفته می مانم که موشهای دورو در فاضلابهایش می لولند و به هم نارو می زنند و تنها ترس من مرگ غنچه های نشکفته است پریشانی
خیلی وقت است که به قلم جسارت نکرده ام خیلی وقت است که در برهوت سرگردانم خیلی وقت است که اسیر موجهای سرنوشتم خیلی وقت است که با زندگی قهرم خیلی وقت است که از خود می گریزم و مدتی است که خسته ام درجدال بین ذهن و دل خسته ام مدتی است که با دردهای مهاجم در ستیزم و ساعتی است که صدایی در درونم می نالد و دقایقی است که می نویسم فردا چه؟
دلتنگی
از ناشناسی صورتکهای اطرافم دلتنگم و از ناگهانی هر چیز می ترسم از گره خوردن خیال و واقعیت بیزارم و از سادگی احساسم می نالم ازسبزی عاطفه در گسترده ی وجودم و از بیچارگی جسم کویریم گریانم چهره به چهره با ناله و بیم و امید در این ورطه ی تاریک که نامش زندگیست به قعر سرنوشت رانده می شوم
یک پند بزرگ
بزرگی می گوید :
" در دوستی با دوست و در دشمنی با دشمن میانه رو باش . بسا روزی دوست دشمن گردد و دشمن دوست! " اگر این رویه را پیش بگیریم ٬بسیاری از مشکلات پیش نمی آیند تا نیاز به حل داشته باشند. باز هم جمله های زیبا
ـ خدایا به من متانتی بده تا آنچه را که نمیتوانم تغییرش دهم ٬بپذیرم
وشجاعتی بده تا آنچه را می توانم ٬ تغییر دهم و عقلی بده تا بتوانم تفاوت میان آن دو را از هم تشخیص دهم . ـ آن چنان زندگی کن که هر کس که تو را می شناسد ولی خدا را نمی شناسد ٬ به واسطه ی آشنایی با تو٬ با خدا آشنا شود . ـتا به حال به این فکر کرده ای که اگر خداوند همه ی چیزهایی را که می خواهی به تو می داد٬ آنها را کجا جا می دادی؟! ـ هیچ میدانی خدا دعای ما را می فهمد حتّی وقتی کلمه ای برای گفتنش پیدا نمی کنیم؟ ـ ایمان این نیست که باور کنی خدا می تواند کاری را بکند بلکه این است که بدانی او خواهد کرد. ـ آیا میدانی که ما هر روز خدا را می بینیم ٬ فقط او را تشخیص نمی دهیم ؟ ـ تا به حال به این فکر کرده ای که ما میتوانیم دانه ها را در یک میوه بشماریم و این تنها خداست که می تواند میوه ها را در هر دانه بشمارد ! ؟
جمله هاي زيبایی که دوستشان دارم
خداياتو آن گونه اي كه من دوست دارم
مراآن گونه قرارده كه تو دوست داري زندگي قصه ي مرديخ فروشي است كه ازاوپرسيدند:فروختي؟ گفت:نخريدند،تمام بهترين مترجم كسي است كه سكوت ديگران راترجمه كند... تجربه نامي است كه تمام افرادبرروي اشتباهات خودمي گذارند. كاش به جاي هرآدم به دردنخوري يك گل توي دنيا مي روييد. چطورمي توان همچون عروسك هاي كوكي بود وبادوچشم شيشه اي دنياي خودراديد! انسان عاقل كسي است كه درسايه ي عقاب پروازكند،نه همراه آن. ودرشهادت يك شمع رازمنوري است كه آن را آن آخرين وكشيده ترين شعله خوب مي باكدام اشك مي توان پرده برنگاه خيره ي زمان كشيد؟ پرنده اي كه مرده بود به من پنددادكه پروازرا به خاطر بسپارم. من مثل دانش آموزي كه درس هندسه اش را ديوانه واردوست مي دارد تنها هستم. بعضي وقت هادلم براي گذشته هاي خودم خيلي تنگ مي شود. اين خودماهستيم كه انتخاب مي كنيم صدمه وآزارببينيم يا نه... آنچه ماراشوربخت مي كند خواستن است. پس اگربياموزيم كه خواسته هاي خودرابه هيچ كاهش دهيم، هراندك چيزي كه بدست آريم نعمتي راستين است. |
درباره وبلاگ
به وبلاگ من خوش آمدید نویسندگانآخرین پست هاپیوندهای روزانهآرشیو ماهانهپیوندها
سایت آوازک
دیگر امکانات
طراح قالب: آوازک |
تبادل
لینک هوشمند
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: