دوستان ناشناس دیرین

و یاران مهرآشنای صمیمی

زیبایی ها را

 از وجود نازنین و لطیف خود

به دنیای متروکم گشودند

و این تنها مانده در بیابان بی کسی را

به میهمانی صفای سبز و خرّم خود

فرا خواندند

از باران محبّت آن دل آشنایان

ترک های وجود بی حاصل و شوریده ام

سیراب و لبریز از مهر شد

و من بهار را با تمام نیرو

به درون می کشم

و می رویم از نو

و دوباره جوانه می زنم

و متولّد می شوم

و بالا می روم

تا معراج یک انسان